Karabatak

Arkalarda, aralarda ve manzarasız, yine de huzur veriyor mekan bana. Ne vakit otursak asgari üç saati buluyor, bir türlü ayrılamıyoruz. Yazın gelmesiyle beraber sandalyeler de sokağa  yayılmış, en sıcak günde bile esinti oluyor, rahatlatıyor insanı.

Eski bir torna atölyesiymiş mekanın konuşlandığı bina, uzun ve zahmetli bir restorasyon geçirmiş, özellikle yer döşemelerine hayran kaldım, duramadım sordum tabi, Hindistan’dan özel olarak getirilmişler. Hoşuma giden detaylardan biri bazı duvarlara hiç dokunmamışlar, otantik bir hava yakalanmış ortamda.

Ben kendi adıma siyah saf kahveden pek şaşmıyorum. Fakat bu konuda benim kadar muhafazakar olmayanlar için seçenek bol. Yiyecek açısından menü kısıtlı tutulmuş, birkaç çeşit atıştırmalık ve tatlılar var, kısacası restoran muamelesi yapmayın, öyle çılgın aç gelmeyin demek istiyorum. Ayrıca sen kahve tutkunu bir delisin ama biz çaycıyız diyen dostlara sesleniyorum, korkmayın çay da servis ediliyor.

Bir kahve bağımlısı olarak Julius Meinl’dan bahsetmemek olmaz elbette,  Avusturya’nın en eski kahve üreticisi; 1862 yılında açılmış. Türkiye’de henüz yaygınlaşma imkanı bulamadı, gerçi hava mı atmadan da geçmeyeyim Koç Üniversitesi öğrencisi olarak bu kahveye kampüs içinde ulaşabiliyorum. Avrupa’nın kahveyle tanışması malum, 1683 yılındaki II. Viyana Kuşatması’na kadar gidiyor. Merzifonlu Kara Mustafa Paşa mağlubiyeti üzerine tası tarağı toplamadan döner başkente, ardında kahve çekirdeklerini de bırakır. Hatta Julius Meinl’ın başında fes olan logosonun sebebi de Osmanlı ile kurulan bu ilişki. Elbette olabildiğince oryantalist bir yorum, evropalıların doğuyu yekpare anlama merakı işte; Osmanlı eşittir Arap çağrışımından ötürü uzunca da bir süre koyu tenli bir vatandaş takıyordu logodaki fesi. Hadi o kadar da yüklenmeyeyim, hani kahvenin anavatanı tarzında Araplar’a bir pay verme açısından da böyle bir seçim yapılmış olabilir. Durmadan fes dedik, belirtmeden geçmeyeyim o açıdan da anakronik bir tat yakalamışlar çünkü Osmanlıya fesin gelmesi 19 yüzyılda II. Mahmut dönemine tekabül eder; tüm devlet görevlilerinin fes giyme zorunluluğu ortaya çıktıktan sonra bu aksesuar Bab-ı Ali ve Konstantiniyye’nin simgesi olur; bu anlamı da onu yabancı bir kahvenin paketine taşır sonunda.

Önce direkt olarak Julius Meinl adı altında açmayı planlamışlar bu kahveyi ancak telaffuz zorlukları onları başka bir isim bulmaya zorlamış; iyi de olmuş, Karabatak ismine de bayıldım ayrıca.
İyi kahveye hasret herkesin hoşuna gidecek bir mekan, turbo kapitalizm ile birlikte giderek sevimsizleşen büyük kahve zincirlerinin yanında pek şık kalıyor Karabatak. Benim için de vazgeçilmez bir mekana dönüşmesi işten bile değil çünkü hep söylediğim gibi ”her şeyden vazgeçerim, kahveden asla!”